Η μη κήρυξη προσωρινής εκτελεστότητας ως λόγος εφέσεως
263/2003 ΕΦ ΔΩΔ (πηγή Nomos)
Κατά τα άρθρα 907 και 908 Κ.Πολ.Δ την προσωρινή εκτέλεση της απόφασης διατάζει το δικαστήριο αν το ζητήσει ο διάδικος που νίκησε και εφόσον συντρέχουν εξαιρετικοί λόγοι ή η καθυστέρηση μπορεί να προκαλέσει σημαντική ζημία. Ο λόγος όμως της έφεσης που αναφέρεται σε σφάλμα της εκκαλούμενης απόφασης σχετικά με την περί προσωρινής εκτέλεσης διάταξή της είναι αλυσιτελής, αφού με την έκδοση της απόφασης του δευτεροβαθμίου δικαστηρίου η εκκαλούμενη γίνεται τελεσίδικη και ως εκ τούτου εκτελεστή (ΕφΑθ. 10813/1996 ΕλλΔνη 38. 1653, ΕφΠειρ. 706/1994 ΕλλΔνη 36. 1306, Σ.Σαμουήλ, Η Έφεση έκδ. Ε σελ. 222). Συνεπώς ο τρίτος λόγος της έφεσης, με τον οποίο προσάπτεται σφάλμα στην εκκαλούμενη σχετικά με την κήρυξη αυτής ως προσωρινά εκτελεστής, πρέπει να απορριφθεί ως αλυσιτελής. Μετά από αυτά, εφόσον δεν υπάρχει άλλο παράπονο κατά της εκκαλούμενης πρέπει η έφεση να απορριφθεί στο σύνολό της.
