Νέα απόφαση ΔΕΕ για την παροχή μη παραγγελθέντων
Με την απόφασή του στην υπόθεση C‑922/19, το ΔΕΕ ερμηνεύει για άλλη μια φορά, μετά τις αποφάσεις C-54/17 & C-55/17, C-708/17 & C-725/17, το νομικό πλαίσιο που διέπει την εμπορική πρακτική της παροχής μη παραγγελθέντων προιόντων σε καταναλωτή. Διευκρινίζει συγκεκριμένα, πότε μια παροχή θεωρείται μη παραγγελθείσα από τον καταναλωτή, με αφορμή την ειδική περίπτωση της κοστολόγησης κατανάλωσης πόσιμου νερού σε διαμέρισμα, του οποίου ο ένοικος δεν έχει συνάψει ακόμα σύμβαση με την υπηρεσία ύδρευσης. Παρότι φαίνεται προφανές, ότι σε τέτοια περίπτωση δεν συντρέχει μη παραγγελθείσα παροχή, ήτοι αθέμιτη εμπορική πρακτική σύμφωνα με το άρθρο 27 Οδηγίας 2011/83 και σημείο 29 Οδηγίας 2005/29, στα επιληφθέντα Ολλανδικά δικαστήρια επικράτησε τελεσιδίκως η αντίθετη άποψη. Μόνο μετ’ αναίρεση το ζήτημα παραπέμφθηκε στο ΔΕΕ προς διευκρίνιση.
Το Δικαστήριο έκανε δεκτό, ότι εν προκειμένω μη παραγγελθείσα παροχή θα συνέτρεχε, εάν ο καταναλωτής χρεωνόταν, ενώ έκανε χρήση του δικτύου ύδρευσης νομίζοντας ευλόγως ότι το νερό παρέχεται δωρεάν. Τέτοια εντύπωση δεν δικαιολογείται όμως για τον μέσο καταναλωτή στις Κάτω Χώρες. Αυτός βάσει της συνήθους πληροφόρησης που διαθέτει, δύναται να γνωρίζει, ότι η διανομή πόσιμου νερού στα διαμερίσματα είναι συνεχής, ήτοι δεν διακόπτεται και επανασυνδέεται με κάθε αλλαγή ενοίκου, όπως επίσης και ότι δεν παρέχεται δωρεάν. Υπό τις συνθήκες αυτές, ότι ο καταναλωτής δεν έχει ζητήσει ακόμα να περάσει η παροχή νερού στο όνομά του, δεν καθιστά τη χρέωση για τις καταναλώσεις του αθέμιτη. Διαβάστε το σκεπτικό του Δικαστηρίου, εδώ.
Ανάλυση του νομικού πλαισίου για την παροχή μη παραγγελθέντων προιόντων από εμπορευόμενο σε καταναλωτή (inertia selling), μπορείτε να βρείτε σε Τζούλια, Η παροχή μη παραγγελθέντων προϊόντων από εμπορευόμενο σε καταναλωτή: Ερμηνευτική προσέγγιση στα άρθρα 4ζ, 4θ παρ. 7 και 9η στοιχ. στ΄ Ν. 2251/1994, ΕπισκΕΔ 2020, σελ. 7 επ.
