Δημιουργικότητα και στις ποινές;

Αναδημοσιεύουμε μια είδηση που μας έκανε ταυτόχρονα να χαμογελάσουμε και να προβληματιστούμε. Δικαστής στο Οχάιο των Η.Π.Α. φέρεται να επιβάλλει «δημιουργικές» ποινές για παράνομες πράξεις που κινούνται μεταξύ πταίσματος και ελαφρού πλημμελήματος. Σύμφωνα με δημοσίευμα της έγκυρης γερμανικής εφημερίδας Süddeutsche Zeitung, ο εν λόγω δικαστικός λειτουργός καταδίκασε επιβάτη ταξί, που επιχείρησε να αποφύγει την πληρωμή κομίστρου για διαδρομή 50 χλμ., να διανύσει με τα πόδια την απόσταση αυτή ή εναλλακτικά να εκτίσει ποινή φυλάκισης 60 ημερών. Στο παρελθόν ο ίδιος δικαστής υποτίθεται πως έχει υποχρεώσει μεθυσμένο οδηγό να παραμείνει σε θάλαμο με πτώμα τροχαίου, έχει υποβάλει σε εικονική επίθεση με σπρέι πιπεριού 20χρονη, την οποία προηγουμένως είχε κηρύξει ένοχη για την ίδια πράξη κλπ.

Καταρχάς, δεν γνωρίζουμε τους κανόνες δικαίου βάσει των οποίων εκδίδονται οι παραπάνω αποφάσεις κι αν αυτές είναι όντως «δικαστικές», με την έννοια ότι προέρχονται από τακτικό και ανεξάρτητο, προσωπικά και λειτουργικά, όργανο, επιφορτισμένο να απονέμει δικαιοσύνη. Μια πρώτη σκέψη είναι ότι η πρόβλεψη τέτοιας διακριτικής ευχέρειας υπέρ δικαιοδοτικού οργάνου αντίκειται στη θεμελιώδη και Συνταγματικά κατοχυρωμένη Αρχή του Ποινικού Δικαίου “Nullum crimen, nulla poena sine lege”, δηλ. «κανένα έγκλημα, καμία ποινή χωρίς υφιστάμενο νόμο» (α. 7 παρ. 1 Σ, α. 7 παρ. 1 ΕΣΔΑ, α. 1 ΠΚ). Αυτή υπαγορεύει στον Ποινικό νομοθέτη να ορίζει εκ των προτέρων σαφείς και ορισμένες ποινές για κάθε τυποποιημένο έγκλημα και απαγορεύει στο δικαστή αυθορμητισμό σαν τον παραπάνω. Άλλωστε, το σωφρονιστικό του ρόλο ο δικαστής μπορεί να επιτελέσει κατά την επιμέτρηση της ποινής, στα όρια που διαγράφει ο νόμος, και όχι βέβαια εφευρίσκοντας τιμωρίες προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση, παριστάνοντας τον τοπικό άρχοντα, τον γονιό, τον δάσκαλο ή τον ιερέα…Επομένως, αν αληθεύει η είδηση που αναπαράγουμε, κάτι τρέχει είτε με την έννομη τάξη, είτε με το δικαστικό λειτουργό, που αυτή αφορά.
Πάντως, το θέμα μας προκαλεί να αναλογιστούμε την αναποτελεσματικότητα του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος, που χαρακτηρίζεται από συμφόρηση και αθλιότητα στα καταστήματα κράτησης και – τελευταία – από ποινές εισπρακτικού χαρακτήρα. Φρονούμε ότι «εναλλακτικές» ποινές, όπως είναι η παροχή κοινωφελούς εργασίας ή ο περιορισμός κατ’ οίκον με ηλεκτρονική επιτήρηση πρέπει να ενθαρρύνονται.

KURZSICHTICH mini

Θυμηθείτε κι αυτά
prev next

Πριν φύγετε

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.